Ang gihulagway nga usa ka kultura nga gihisgot sa Bibliya, diin walay gitamod nga orasan, diha sa pagkinabuhi sa mga magbalantay sa karnero ug sa mga naglaaglaag sa disyerto, morag halayo ra gayod kaayo sa naandan nato: adlawadlaw naggukod ta sa oras ug kanunay tang gadalidali sa paghuman sa atong gimbuhaton. Apan sa laing bahin, makamatikod usahay ta nga angay tang mohunong sa makadiyot; buot tang moadto ug lugar diin makapahulay bisan sa makadiyot lamang, aron unta makigkokabildo ug mga tawo nga modawat kanato sa way pagpanumbaling kon ‘kinsa ka.’
Si Jesus mipresentar sa iyang kaugalingon nga labaw sa tanan, andam sa pagdawat nato, aron hupayon ang atong kalag, sa tinuoray andam sa paghatag sa iyang kinabuhi alang sa tagsatagsa kanato.
Gikan sa taas nga bersikulo sa ebanghelyo ni San Juan diin gikutlo ning Pulong sa Kinabuhi, gihupay ug gilig-on ta Niya nga siya mao ang presensiya sa Dios sulod sa sugilanon sa matag tawo, sumala sa iyang gisaad sa Israel pinaagi sa baba sa mga propeta.[1]
Si Jesus mao ang Magbalantay sa karnero, ang Giya nga nakaila ug nagpangga sa iyang mga karnero. Sa ato pa, ang iyang katawhan nga nagbudlay, nahagô ug usahay nahisalaag. Dili siya usa ka langyaw nga way pagtagad sa mga panginahanglan sa iyang panon; dili siya kawatan, nga andam lamang sa pagsakmit, o tulisan nga andam sa pagpatay ug pagpatibulaag, dili pod siya ingon nga sinuholan, kansang tinguha mao lamang ang pagpamintahâ alang sa kaugalingong kaayohan.
“Ako ang maayong magbalantay sa karnero. Ang maayong magbalantay andam sa pagpakamatay alang sa mga karnero.”
Ang panon nga giisip ni Jesus nga iyaha sa walay pagduhaduha mao ang iyang mga tinun-an, ang tanan nga nakadawat na sa gasa sa Bunyag; apan dili lang kutob niana. Nakaila Siya sa matag binuhat, gitawag niya ang matag tawo segun sa iyang ngalan ug giatiman niya ang tagsatagsa kanato sa tumang kalumo.
Siya mao ang matuod nga Magbalantay, nga dili lamang nagtultol paingon sa tinuod nga kinabuhi, dili lang kay moanhi aron pagpangita kanatong mga nahisalaag,[2] kondili mitugyan sa iyang kinabuhi aron sa pagtuman sa kabubut-on sa Dios, nga mao ang kabuhong sa personal nga komunyon uban Kaniya ug ang pagbuntog ug pagpatigbabaw sa panag-inigsoonay natong tanan, kita nga nasamdan ug naglubog sa sala
Ang tagsatagsa kanato adunay kapasidad sa pag-ila sa tingog sa Dios; makapamati sa Iyang pulong nga gipunting gayod alang sa matag usa kanato ug sa pagsunod niini, inubanan sa tumang pagsalig. Labaw sa tanan, makabaton tag kasiguroan nga pinangga ta Niya, nasabtan ta Niya ug walay sukod ang iyang pasaylo ug tungod niini gipamatuod Niya:
“Ako ang maayong magbalantay sa karnero. Ang maayong magbalantay andam sa pagpakamatay alang sa mga karnero.”
Sa higayon nga masinati nato, bisag sa makadiyot lamang, kining Iyang hilom nga presensiya apan gamhanan sulod sa atong kinabuhi, modilaab sa atong kasingkasing ang tinguha sa pagpakig-ambit niini sa uban, ug sa pagpalambo sa atong kapasidad sa pag-amuma ug pag-ila ug pagdawat sa atong isigkatawo. Sumala sa sanglitanan ni Jesus, sulayan nato sa pagpakisayod ug pag-ila sa atong isigkapamilya, isigkatrabahador o ang atong mga silingan, ug pasagdi nga masamok ka tungod sa mga gihangyo o gipangayo sa kada tawo atubangan nato.
Palamboon nato ang mga katingalahan nga mahitabo tungod sa gugma, ug madani unta nato ang uban ug manggilabot ta sa ilang kahimtang. Bisan ug diyutay lang ang matampo nato, magkuyog ta sa pagtukod ug mga katilingaban nga maantigong makighugoyhugoy ug may pagtagad sa uban; maantigo ug mainantuson nga makig-uban sa walay kokahadlok molakat sa dalan nga gilaktan sa mga nanginahanglan.
Sa pagpamalandong nato niining tudling sa Ebangelyo, misulat si Chiara Lubich: “Si Jesus mipadayag kanato bahin niini: “Ang labing dakong gugma nga ikahatag sa usa ka tawo ngadto sa iyang mga higala mao ang pagpakamatay alang kanila” (Jn 15:13). Si Jesus mao ang mipatidlom niining maong halad. Ang Iyang gugma mao ang sakripisyo sa kaugalingon mismo ug ang buot ipasabot niini mao ang way pagukon-ukon nga pagsakripisyo sa iyang kinabuhi, ang paghalad sa Iya mismong kaugalingon. […] Gipangayo usab kini sa Dios kanato […] mga buhat ug saksi sa gugma (bisag sa tinguha lamang o sa tumang kabubot-on) ang sukod sa Iyang gugma. […]. Ang gugma nga nahisama niini mao ang gugma sa usa ka Kristyano: dili kini mabastabasta, dili usab kini hapin o pagpagarbo lamang, kondili hilabihan kadako nga gugma diin gitahan nato ang ato mismong kinabuhi. (…) Sa pagbuhat niini, ang atong kinabuhi isip mga Kristyanos mokalit paglambo, mokuyanap ang kaayohan ug ang kabag-ohan. Ug masaksihan ra nato nga sa hinayhinay makabig ang tanan sa pagtapok padulong kang Jesus, madani sa Iyang tingog, mga lalaki ug babaye, sa bisan asang suok sa kalibotan.”[3]
Letizia Magri
[1] Cf. Ezekiel 34:24-31
[2] Cf. Lucas 15:2-7, Mateo 8:12-14
[3] C. Lubich, Pulong sa Kinabuhi, Abril 1997
