Ang Pulong sa Kinabuhi ning bulana kinutlo gikan sa unang sulat ni San Pablo ngadto sa mga taga-Corinto. Miadto siya sa Efeso ug pinaagi sa iyang mga pulong gianam-anam paghusay, paghatag ug solusyon sa mga problema nga gisagubang sa komunidad Griyega sa Corinto, usa ka dakong siyudad sa komersyo, daghag negosyante, ug ilado tungod sa templo ni Afrodite ug tungod sa banggiitang mga tikasan.
Ang mga tawong nakadawat sa iyang sulat, dili pa dugay nga nagbag-o na sa ilang pagkinabuhi gikan sa pagkapagano ngadto sa pagkaKristyanos, salamat sa mga giwali ni San Pablo, apostol. Usa sa mga kontrobersiya nga maoy nagpatibulaag sa ilang komunidad mao kadtong higayon sukad nga nagkasumpaki sila kon mokaon ba o dili sa karne nga gihalad agig sakripisyo ngadto sa mga diosdios. Gipahimug-atan ni San Pablo ang kagawasan sa tawo nga naangkon diha kang Kristo, ug gipadayag niya pinaagi sa tin-aw nga pagtimbangtimbang ug pagsusi kon unsay pagabuhaton atubangan sa mga butang nga angay pagapilion ug gihatagan niyag importansiya ang kahimtang sa tawong gawasnon.
“ Dili ako ulipon ni bisan kinsa, apan nagpaulipon ako sa tanan aron madani ko ang labing daghan! ”
Tungod kay nasayod man ang mga Kristiyanos nga «ang diosdios nagrepresentar ug butang nga dili tinuod; nasayod kita nga usa lamang ang Dios» (1Cor. 8:4), dili kaayo importante ang pagkaon o dili nga gihalad sa mga diosdios. Dako ang problema kon ang usa ka Kristyanos nagbuhat niini atubangan sa mga tawo nga wala kaayo makasabot tungod kay huyang ang ilang konsensya. Kon mokaon ang tawo nga may kahibalo sa iyang pagtuo, kining iyang gibuhat mahimong eskandalo sa tawong huyang sa pagtuo. Kon mameligro ang kahibalo ug ang gugma, alang kang San Pablo dili ta angay magduhaduha: ang tinun-an angay mopili sa gugma, mosakripisyo siya sa iyang kaugalingong kagawasan sama gayod sa gibuhat ni Kristo, nga sa iyang kaugalingong kabubut-on nagpaulipon tungod lamang sa gugma. Makahimog dakong kausaban ang paghatag importansya sa tawong huyang sa pagtuo, diin daling masamad ang iyang konsensya ug gamay ra ang nahibal-an. Ang katuyoan mao ang “pagdani” aron lamang makabig ang labing daghang tawo ug makaangkon sa matarong ug matahom nga kinabuhi sa Ebanghelyo.
“ Dili ako ulipon ni bisan kinsa, apan nagpaulipon ako sa tanan aron madani ko ang labing daghan!
Sama sa gisulat ni Chiara Lubich: «Kon kita nahilambigit sa lawas ni Kristo, kon kita nahiusa Kaniya, ang panagbingkil, ang panaglalis, maoy nagbahinbahin kang Kristo. […] Kon mahitabo man gani nga[…] taliwala sa mga Kristiyanos may peligro nga mabuak ang pagsinabtanay, adunay nagpahimangno nga bakwion nato ang kaugalingong mga ideya aron magpabilin ang diyosnong gugma. […] Mao usab kini ang angay natong buhaton ning mga panahona: bisan pag sa atong pagtuo, usahay, segurado na kaayo ta nga mao gayod kini ang sakto ug hustong mga prinsipyo, ang Ginoo nagsugyot, tungod ug alang lamang sa pagsalbar sa diosnong gugma uban sa tanan, labi pang maayo ang pagpadaplin sa atong kaugalingong mga ideya, mas maayo ang dili kaayo perfecto apan nagkasinabot sa uban, kay sa tawong perfecto apan wala magkasinabot sa uban.
Bisag sakit kaayong pamation ang “pagtikubo” kaysa “pagbugto”, mas epektibo ning kinaiyaha, ug hilabihan ang panalangin nga madawat nato gikan sa Dios, kay tungod niini magpabilin ang kahiusahan sumala sa lunsay nga kabubut-on sa Dios, »[1].
“ Dili ako ulipon ni bisan kinsa, apan nagpaulipon ako sa tanan aron madani ko ang labing daghan! ”
Ang kasinatian sa taga-Vietnam nga si Cardinal Franҫois van Thuân, human sa trece ka tuig niyang pagkabilanggo- siyam ka tuig siyang gipalayo nga nag-inusara sa karsel, misugilon siya nga kon ang gugma sa Dios ug sa isigkatawo tim-os ug walay gitago mabungahon gayod ug baslan sa mao gihapon nga gugma. Samtang diha siya sa prisohan, lima ka gwardiya ang nagbantay kaniya apan ang mga opisyales mihukom nga angay gayod ilisan ug pulipulihan ang mga gwardiya matag duha ka semana kay basig mameligro sila ug “matakdan” sa piniriso. Apan sa kataposan nakahukom sila nga usa na lamang ka grupo sa gwardiya ang magbantay kay malagmit “matakdan” unya sa Obispo ang tanang mga gwardiya sa prisohan. Misaysay si Cardinal van Thuan: «Sa sinugdan ang mga gwardiya wala gayod magtingogtingog ni motubag nako. Mitubag lamang silag “Oo” o “Dili”. […] Usa ka gabii niana misangpot sa akong hunahuna: “Francis, dato gihapon ka kaayo, anaa ang gugma ni Jesus sa imong kasingkasing; higugmaa sila sama sa gugma ni Jesus alang kanimo”. Sa sunod adlaw misugod ko paghigugma kanila labaw pa sa naandan, sa paghigugma ni Jesus nga anaa sulod kanila, malipayon kong motagad, motimbaya uban sa malumong mga pulong. […] Sa hinayhinay nahimo ko silang akong mga amigo»[2]. Didto sa prisohan, tungod sa tabang sa mga tawong nagbantay kaniya nakaporma siya ug kwentas nga krus nga gisul-ob niya sa iyang dughan hangtod sa iyang kamatayon, simbolo sa ilang pag-amigohay: ang krus giporma gikan sa gagmayng kahoy ug ang kwentas gikan sa alambre..
Letizia Magri
[1] C. Lubich, L’arte di amare, Città Nuova, Roma 2005, pp. 120-121.
[2] F.X. Nguyễn Văn Thuận, Testimoni della speranza, Città Nuova, Roma 2000, pp. 98. Nato nel 1928 da una famiglia cattolica, muore a Roma nel 2002. Il 15 agosto 1975, poco dopo essere stato nominato da papa Paolo VI arcivescovo coadiutore di Saigon, venne arrestato dalle autorità vietnamite. Iniziò così il suo travagliato percorso, durato tredici anni, tra domicili coatti, celle d’isolamento, campi di prigionia e torture di ogni sorta, costantemente illuminato da un’incrollabile speranza.
