Kining tudling nga kinutlo gikan sa Ebanghelyo ni San Mateo maoy sumpay sa makusganong Wali ni Jesus didto sa Bungtod, diin si Jesus, human Niya isangyaw bahin sa mga Kabulahanan sa tawo, nag-awhag sa pundok nga namati kaniya nga maamgohan unta nila ang mahigugmaong presensiya sa Dios diha sa ilang kinabuhi ug hisayran unta nila unsaon pagkinabuhi tungod niini: ang pagdeskobre sa kabubut-on sa Amahan aron motulin ang dagan sa kinabuhi padulong sa kahingpitan sa atong pagpakig-uban Kaniya, ngadto sa Iyang Gingharian.
“Dili ang tanan nga magtawag kanako: ‘Ginoo, Ginoo,’ makasulod sa Gingharian sa Langit, kondili kadto lamang nagtuman sa kabubut-on sa akong Amahan nga atua sa Langit.”
Apan unsa diay ang kabubut-on sa Dios? Unsaon man nato pag-ila niini?
Sa ingon niini gipaambit ni Chiara Lubich kining iyang nadeskobrehan: “[…] Ang kabubut-on sa Dios mao ang tingog sa Dios nga sa kanunay nakigsulti ug nagtawag kanato; sama kinig tahî sa hilo sa mananahi, o bulawanong hilo gikan sa langit nga nagborda sa tibuok natong yutan-ong kinabuhi ug nagpadayon kinig sumpay hangtod ngadto sa umaabot nga kinabuhi. Usa kini ka pamaagi sa Dios aron masabtan nato ang Iyang Gugma, gugma nga nag-awhag usab nga baslan aron sa ingon niini makahimo Siyag mga katingalahang buhat sa atong kinabuhi. Ang kabubut-on sa Dios mao ang kaugmaon nga angay natong maangkon, kini ang tinuoray natong tumong nga gipunting: ang hingpit nga kinabuhi. […] Busa, bansaybansayon nato paglitok sa matag takna sa atong kinabuhi, atubangan sa matag kabubut-on sa Dios: kagul-anan ba o kalipay, o daw ordinaryo lamang: ‘Matuman ang Imong kabubut-on !’ […] Madeskobrehan nato nga kining upat ka yanong mga pulong, daw kusog nga tulod, sa pagpanukad ug tarong aron makalayat ngadto sa layô; mahigugmaon ug hingpit ug kinasingkasing ang pagtuman sa angay natong pagabuhaton. […] Ug samtang molabay ang mga takna mahan-ay ang katingalahan, talagsaon ug dili makopya nga mosaico sa atong kinabuhi nga mao gayod ang plano sa Dios sa tagsatagsa kanato: Siya, atong Dios, ngadto Kaniya lamang litokon nato ang labing matahom ug dagkong mga pulong; may bili ang bisan pinakagamay nga akto sa paghigugma alang Kaniya, mosanag kini sama sa mga gamitoy ug mabulokong mga bulak sa nagkadaiyang mga kolor diin may rason nga motubo diha sa way sukod nga kaanyag sa Kinaiyahan ning kalibotan nga gihimo sa Dios alang kanato.”[1]
“Dili ang tanan nga magtawag kanako: ‘Ginoo, Ginoo,’ makasulod sa Gingharian sa Langit, kondili kadto lamang nagtuman sa kabubut-on sa akong Amahan nga atua sa Langit.”
Sumala sa Ebanghelyo ni San Mateo, ang kinatas-ang balaod sa usa ka Kristyano mao ang ginatawag nga “pasaylo ug kalooy,” nga mohingpit sa kada ekspresyon sa atong pagsimba ug pagdayeg sa Ginoo diha sa atong paghigugma Kaniya.
Gitabangan ta niining mga Pulong sa pag-abli sa atong pagpakig-uban sa Dios, nga sa wayduhaduha, hugot ug personal kini, apan buksan nato kini ngadto sa pakig-inigsoonay, isaksi diha sa atong mga buhat. Nagtulod kini sa “paggawas” sa atong kaugalingon aron sa pagdala sa kalooy ug pasaylo ug aron mobalik ang paglaum sa uban.
May usa ka grupo sa mga batan-on didto sa Heidelberg (Germany) nga misugilon niini: “Giunsa namo pagpaamgo sa among mga amigo nga ang yawe sa kalipay makaplagan lamang diha sa paghatag sa kinabuhi ngadto sa uban ? Dinhi kami nagpanukad aron saulogon namo ang bag-ong aksyon nga ginganlag: ‘Takna sa Kalipay.’ Simple lang ang ideya niini: mao ray pagahimoon ang pagdalag kalipay ngadto sa uban, bisag usa lang ka oras matag bulan. Nagsugod kami sa pagbuhat niini ngadto sa mga tawo nga mas nanginahanglan kay sa uban. Bisag asa mi miadto aron moalagad kanila, nasaksihan namo nga daghan ang miabli sa mga pultahan alang kanamo! Ug tan-awa, makit-an ninyo kami sulod sa usa ka plaza aron dad-on didto magsuroysuroy ang mga tigulang nga dili na makalakaw, nagtulod kami sa ilang mga wheelchair. Didto pod sa ospital, nakigduladula mi sa mga bata nga masakiton; nakigdula ug sports kuyog sa mga may dipekto sa lawas. Dako gayod ang ilang kalipay, ug mao gyud ang tumong sa aksyon: ang among gibati nga kalipay mas dako pa kay sa ilaha! Ug kadtong mga amigong mikuyog namo? Sa sinugdanan nagtan-awtan-aw lang, ug sa dihang gisulayan nila paglipay sa uban, nakamatikod sila nga sakto diay ang among gisulti: dad-a ang kalipay ngadto sa uban, ug dihadiha dayon sa paghatag niini, maangkon ta ang kalipay!”
Letizia Magri
[1] C. Lubich, Conference call, 27 Pebrero 1992.
