Kining tudling, mabasa nato sumala sa Ebangelyo ni San Mateo; naghisgot niini ang mga “Mago” o mga tawong makinaadmanon nga mipanaw gikan sa halayo nga mga lugar aron pagbisita sa Batang Jesus, ug makapahibulong gayod sa ngatanan.

Gamay nga hugpong sa katawhan, nga misagubang ug hataas nga biyahe, nagsunod sa gamay nga kahayag nga nagdan-ag sa dalan, aron mahipalgan nila ang mas dako pa gayod ug unibersal nga Kahayag: ang Hari nga natawo ug anaa na sa kalibotan. Bahin niining gamayng hugpong sa katawhan wala nay laing nahibal-an, apan kining panghitabo napuno ug puntos nga angay  pamalandongan ug usab alang sa kinabuhi sa mga Kristyanos.

Para ning tuiga, gipili ug gisugyot kini sa mga Kristyanos sa Middle East atol sa pagsaulog sa Semana sa Pag-ampo alang sa Kahiusahan sa mga Kristyanos^[1]. Usa kini ka bililhon nga okasyon aron makig-uban ta pag-usab sa pagpakigpanaw; ablihan nato ang kasingkasing diha sa paghangop sa usagusa, apan labaw sa tanan, ngadto sa laraw sa Dios nga unta mahimo tang mga saksi sa Iyang gugma alang sa matag tawo ug matag pundok sa katawhan sa kalibotan.

“Nakita namo ang Iyang bituon sa pagsubang niini didto sa Sidlakan, ug mianhi kami aron pagsimba Kaniya”

Mao kini ang gisulat sa mga Kristyanos sa Middle East diha sa dokumento, apil sa mga sugyot alang sa Semana sa Pag-ampo: «[…] ang bituon nga midan-ag sa langit sa Judea nagtanyag ug usa ka timailhan sa paglaum nga dugay nang gipaabot, nga nagtultol sa mga Mago ug dinha kanila, sa tinuoray, anaa ang tanang katawhan sa kalibotan, diha sa lugar diin mipakita ang tinuod nga Hari ug Manunubos. Ang bituon usa ka gasa, timaan sa mahigugmaong presensya sa Dios alang sa tanang katawhan. […] Ang mga Mago nagpadayag kanato sa panaghiusa sa tanang katawhan  kay mao kini ang kabubut-on sa Dios. Mipanaw sila gikan sa halayo nga mga nasod ug nagripresentar sa nagkalainlaing mga kultura; apan sa laing bahin, silang tanan gitukmod sa pangandoy nga makit-an unta nila ug mahimamat ang Hari nga bag-ong natawo; nagkatigom sila sa langob sa Bethlehem, aron pagpasidungog Kaniya ug paghatag sa ilang mga gasa. Ang mga Kristyanos gitawag nga mamahimong mga timailhan sa panaghiusa nga gipangandoy sa Hari alang sa kalibotan. Bisan ug nahisakop ta sa nagkadaiyang mga kultura, kolor sa panit ug pinulongan, ang mga Kristyanos nakig-ambit sa usa lamang ka tumong: nga unta mahipalgan nila si Kristo tungod sa usa lamang ka tumong nga mao ang pagsimba Kaniya. Busa, ang Misyon sa mga Kristyanos,mao ang pagkahimong timailhan, sama sa bituon, aron pagtultol sa katawhan nga giuhaw sa Dios ug pag-agak kanila ngadto kang Kristo, ug usab nga unta, mamahimo kitang mga instrumento sa Ginoo aron makab-ot ang panaghiusa sa tanang katawhan»^[2].  Ang bituon nga nagdan-ag sa mga Mago alang usab kanatong tanan, misubang kini una sa tanan diha sa kinahiladman sa matag konsyensa nga mitugot sa kahayag sa gugma. Tutokan nato pag-ayo sa atong mga mata aron maamgohan nato kini, adtoon ta ug sundon nato kini ug kab-oton nato ang tumong sa pakighimamat sa Dios kuyog sa mga kaigsoonan sa adlawadlaw natong kinabuhi, aron pagpakig-ambit sa tanan niining atong mga bahandi.

“Nakita namo ang Iyang bituon sa pagsubang niini didto sa Sidlakan, ug mianhi kami aron pagsimba Kaniya”

Ang pagsimba sa Dios, usa ka di matay-og nga sukaranan, tungod kay atubangan Kaniya angay natong mailhan ang atong kaugalingon: gamay, dali rang mabuak, nagkinahanglan kanunay sa pasaylo ug kaluoy, ug tungod niini, kinasingkasing nga nagpadayag sa mao mismong kinaiya ngadto sa uban. Ang pagsimba, obligasyon  alang sa Dios lamang, hingpit  nga mapadayag diha sa pagdayeg ug paghimaya Kaniya.

Makatabang nato ning mga gisulti ni Chiara Lubich: «[…] unsay buot ipasabot sa “pagdayeg ug paghimaya” sa Dios? Usa kini ka kaakohan nga gitagana lamang alang Kaniya. Ang pagsimba buot magpasabot nga: “Ikaw mao ang tanan”, sa langkob nga pagkasulti: “Ikaw mao Ikaw”; ug naangkon ko ang hilabihan kataas nga dungog sa kinabuhi nga naamgohan ko kini. […] buot usab kini magpasabot […]: “Kinsa man ako atubangan Kaniya?”. Ug dili kutob sa pulong lamang. Aron simbahon nato ang Ginoo angay wagtangon ang atong kaugalingon aron Siya magmadaugon dinhi sulod kanato ug dinhi sa kalibotan. […] Apan ang dalan nga mas siguro mao ang pagtanyag pinaagi sa atong kinabuhi  nga kita walay kapuslanan ug nga ang Dios lamang mao ang tanan  ug mahinungdanon gayod kini. Aron mawagtang ang atong mga hunahuna walay laing buhaton kondili ang paghunahuna bahin sa Dios lamang ug angkonon nato ang Iyang mga hunahuna nga gipadayag Niya pinaagi sa Ebangelyo. Aron mawagtang ang kaugalingong kabubut-on walay laing buhaton kondili ang pagtuman sa Iyang kabubut-on nga gipasabot Niya adlawadlaw sa matag gutlo sa atong kinabuhi. Aron wagtangon ang atong mga kailibgon, igo na nga anaa sa atong kasingkasing ang gugma ngadto Kaniya ug higugmaon ang atong isigkatawo diha sa pagpakig-ambit sa mga kaguol, kahingawa, mga problema, ug kalipay. Kon kita anaa kanunay sa”gugma”, sa wala nato damha, mamahimo kitang walay bili alang sa atong kaugalingon. Ug tungod kay atong gipuy-an ang pagka-walay bili, gipamatuod nato diha sa atong kinabuhi ang Dios sa kahitas-an, nga Siya mao ang tanan alang sa tawo, ug maablihan ang  kasingkasing diha sa tiunay nga pagsimba sa Dios»^[3].

“Nakita namo ang Iyang bituon sa pagsubang niini didto sa Sidlakan, ug mianhi kami aron pagsimba Kaniya”

Angkonon nato ang mga pulong-panapos sa mga Kristyanos sa Middle East: «Human nila hipalgi ang Manunubos ug nagkatigom sila aron pagsimba Kaniya, ang mga Mago, pinaagi sa pahimangno sa damgo, mibalik pagbiyahe ngadto sa ilang mga nasod subay sa laing dalan. Sa mao mismong pamaagi, ang panagtigom ug pagpakig-ambit sa hiniusang pag-ampo angay gayod nga mogiya kanato sa pagbalik pag-usab sa atong kinabuhi, sa atong simbahan ug sa tibuok kalibotan subay sa bag-ong mga dalan. […] Kon kita buot moalagad subay sa Ebangelyo, nagkinahanglan kini karong mga panahona ang pagpakigbisog aron pagpanalipod sa dignidad sa tawo, ilabina sa mga kabus ug mga timawa, mga huyang ug mga sinalikway sa katilingban. […]. Ang bag-ong dalan alang sa mga simbahan mao ang dalan sa panaghiusa nga tataw ug makit-an sa uban diin kitang tanan naningkamot pag-ayo uban sa daghang sakripisyo, sa kaisog, sa walay pagduhaduha, ug sa ingon niini, sa atong kinabuhi sa matag adlaw, “Ang Dios ra gayod maoy maghari sa tanan (1 Cor 15: 28)»^[4].

Letizia Magri

^[1] La data tradizionale per la celebrazione della Settimana di preghiera per l’unità dei cristiani, nell’emisfero nord, va dal 18 al 25 gennaio. Nell’emisfero sud, in cui gennaio è periodo di vacanza, le chiese celebrano la Settimana di preghiera in altre date, per esempio nel tempo di Pentecoste, periodo altrettanto simbolico per l’unità della Chiesa. È un invito anche a mantenere vivo l’impegno al dialogo ecumenico durante l’intero anno.

^[2] Cf. http://www.christianunity.va/content/unitacristiani/it/news/2021/spuc-2022.html.

^[3] C. Lubich, Parola di Vita febbraio 2005, in eadem, Parole di Vita, a cura di Fabio Ciardi (Opere di Chiara Lubich 5; Città Nuova, Roma, 2017) pp. 742-744.

^[4] Ibidem.