Natagpuan Kita sa napakaraming pook, Pa­nginoon. Nadama ko ang pintig ng Iyong puso sa ganap na katahimikan ng isang simbahan sa mataas na bundok, sa malilim na dambana ng isang walang katao-taong kated­ral, sa iisang damdamin at isipan ng mga taong nagmamahal sa Iyo at nag­pupuno sa mga arko ng Iyong simba­han ng mga awit at pag-ibig.

Natagpuan Kita sa kagalakan. Nakausap Kita sa ibayo ng mabituing langit kapag tahimik akong umuuwi sa gabi galing sa trabaho.

Hinahanap Kita at malimit Kitang nata­tagpuan.

Subalit palagi Kitang natatagpuan sa paghi­­hirap.

Ang paghihirap — anumang uri ng pag­hihirap — ay katulad ng isang tumutunog na kampanang tumatawag sa kabiyak ng Diyos sa panalangin.

Kapag lumilitaw ang anino ng krus, nagni­nilay ang kaluluwa sa loob ng dalanginan nito, nalilimutan nito ang tumutunog na kampana, at nakikita Ka’t nakikipag-usap sa Iyo.

Ikaw ang Siyang dumarating upang dalawin ako. Ako ang sumasagot sa Iyo, “Narito ako, Pa­nginoon. Iniibig Kita. Ikaw ang aking hinaha­ngad. Sa pagtatagpong ito, hindi na nararamdaman ng aking kaluluwa ang paghihirap nito. Su­balit ito ay halos la­sing sa Iyong pag-ibig, nalulukoban Mo, pus­pos sa Iyo. Ako sa Iyo, Ikaw sa akin hanggang tayo’y maging isa.

At muli kong binubuksan ang aking mga mata, sa isang buhay na di-lubhang tunay, yamang handang-handa ako ngayon na makipaglaban sa Iyong digmaan.

Chiara Lubich

Isinalin ni Msgr. Jose C. Abriol mula sa aklat na “Meditations”