Ang tudling sa Balaang Kasulatan nga gisugyot alang kanato ning bulana, usa ka pag-ampo, aron matabangan ta sa atong panaw ning kalibotan. Kinutlo ni gikan  sa Salmo 145. Ang  Salmo maoy tinigom nga mga balak, mga awit sa pasalamat, mga pangaliyupo naghulagway sa nagkalainlaing matang sa kasinatian, samtang nagpanaw ang katawhan sa Israel. Mga awit sa pagdayeg ug pagsimba sa Dios, mga pag-ampo sa pakitabang, panalipod ug kaluwasan; mga pangaliyupo sa pasaylo, mga pag-ampo alang sa tagsatagsa ka tawo ug ang uban alang sa tibuok nasod. Anaa niining mga pangagho ang nagkalainlaing pagbati ug kinaiya, gipadayag sa kinabuhi sa tawo  diha sa iyang relasyon uban sa buhi nga Dios.

Ang kinauyokan sa Salmo 145 mao ang paghari sa Dios. Ang salmista, pinasikad sa iyang personal nga kasinatian, nagsangyaw sa pagkagamhanan sa Dios: “Gamhanan ang Ginoo ug gikinahanglan nga dayegon Siya” (v. 3); nagmaya sa iyang kaayo ug gugma lang sa tanang katawhan: “Maayo Siya sa tanan, ug maluloy-on sa tanan niyang binuhat” (v. 9); giila niya ang Diyos sa tumang pagsalig: “Matinumanon ang Dios sa iyang mga saad” (v. 13b), ug giawhag ang tanang mga binuhat sa pagsangpit sa Dios diha sa malukpanong pag-awit: “Dayegon unta ang Iyang Balaang Ngalan, hangtod sa kahangtoran” (v. 21).

“Pasalamatan ko ikaw adlawng tanan; dayegon ko ikaw hangtod sa kahangtoran”.

Ang tawo niining panahona, sa walay duhaduha, gibati sa pagkahisalaag, daw naamgohan niya nga nag-inusara lamang siya. May katahap nga ang inadlawng mga panghitabo daw taphaw, morag walay kapuslanan ug daw ang tanan walay kapaingnan.

Kining salmo nagdalag kahupayan nga puno sa paglaum: «Ang Ginoo maoy nagbuhat sa langit ug sa yuta, nagtuman sa iyang kasabotan, nagbugkos sa iyang katawhan ngadto kaniya; Siya mao ang Dios sa Hustisya alang sa mga dinaugdaog, naghatag ug pan alang sa mga gutom, naghatag kagawasan alang sa mga piniriso. Siya mao ang nag-abli sa mga mata sa buta, nag-alsa sa mga nahisukamod, nagpangga sa mga matarong, nagpanalipod sa mga langyaw, naglig-on sa mga ilo ug sa mga biyuda» […][1].

“Pasalamatan ko ikaw adlawng tanan; dayegon ko ikaw hangtod sa kahangtoran”.

Kining pulong nag-awhag kanato, una sa tanan, sa pagmatngon sa atong personal nga relasyon ngadto sa Dios, mohangop, sa walay paglangan, sa iyang gugma ug kaluoy, moluhod atubangan sa Misteryo aron madungog ang Iyang tingog. Dinhi matugkad nato ang sukaranan sa matag pag-ampo. Apan tungod kay ang gugma ngadto sa Dios dili mabulag sa gugma ngadto sa isigkatawo, sa matag higayon nga mosunod ta sa atong Dios Amahan diha sa pag-alagad sa atong mga kaigsoonan, ilabina sa mga kabus, mga sinalikway, mga biniyaan ug nag-inusara, mahitabo gayod nga matag adlaw sa atong kinabuhi mataligam-an nato ang Iyang presensiya, mosulod siya sa atong kinabuhi. Si Chiara Lubich, sa dihang gidapit siya sa pagpaambit sa iyang kasinatian isip Kristiyano ngadto sa panagtigom sa mga Budista, miingon: «… ang kinataliwad-an sa akong kasinatian mao kini: kon magpadayon ta sa paghigugma sa tawo, sa di madugay makaplagan nato ang Dios. Sa dihang makaplagan nato ang Dios, mas modako pa  gayod ang atong gugma sa matag tawo»^[2].

“Pasalamatan ko ikaw adlawng tanan; dayegon ko ikaw hangtod sa kahangtoran”.

Apan may laing dalan diin makaplagan nato Siya. Pipila na ka tuig ang milabay nga ang katawhan nakaamgo sa bug-at nga problema bahin sa kalikopan. Ang nagpasiuna niining kabag-ohan, walay lain kondili ang mga kabatan-onan nga nagdapit sa tanan, sa pagbaton ug estilo sa kinabuhi nga mas maampingon sa kinaiyahan, uban sa pagmantala sa mga modelo sa kauswagan, usa ka pagpanlimbasog aron sa pagpalig-on sa katungod sa matag tawo niining planeta nga makapahimulos sa tubig, makakaon, mohanggap sa limpiyong hangin, ug makigbulig sa pagpangitag mga tinubdan sa nagkalainlaing matang sa energia. Niining paagiha, ang tawo, dili lamang makapabalik sa iyang relasyon ngadto sa kabuhatan kondili makahatag ug himaya sa Dios kay masayran na niya ang kahibulongang gugma ug pagpangga sa Dios alang sa tanan niyang mga binuhat.

Ang kasinatian ni Venant M. nga, sukad sa iyang pagkabata, sa iyang lungsod nga natawhan sa Burundi mahigmata sa sayong kabuntagon inubanan sa honi sa mga langgam ug samtang naglakaw, sulod sa foresta, pipila ka kilometros padulong sa eskwelahan; daw giduyan siya sa mga kakahoyan, daw amigo niya ang mga hayop, nagpanaghoy ang nagdaloy nga tubig sa mga sapa, ang mga kabukiran, inubanan sa iyang mga kauban sa paglakat. Ang kinaiyahan nakighugoyhugoy kanila; sa laktod nga pagkasulti, nabati niya nga usa siya sa buhing kabahin sa ecosistema diin ang binuhat ug ang Magbubuhat nagkahiusa sa usa ka talagsaong harmoniya. Kining kaamgohan nahimong awit sa pagdayeg, dili lamang niadtong gutloa, kondili sa tibuok adlaw nga paglihoklihok.

Ang pangutana mao: ug sa ato diayng mga siyudad? «Sa mga dagkong siyudad sa komersyo diin makita lamang ang mga building nga semento, gitukod sa kamot sa tawo taliwala sa kasaba sa katawhan, talagsaon rang maluwas ang kinaiyahan. Apan hinuon, kon buot gayod natong mataligam-an kini, igo rang moyahat ta sa gamayng langit asul bisag masalipdan pa sa tag-as nga mga building, aron mahinumdoman nato ang Ginoo; igo ra ang bidlisiw sa adlaw, nga dili gayod magkulang bisan sulod sa prisohan; igo rang mosud-ong ta sa bulak, mga balili,  panagway sa usa ka bata…aron maamgohan nato ang presensiya sa Dios»^[3].

Sinulat ni Augusto Parody Reyes ug mga kagrupo sa Pulong sa Kinabuhi

[1] Giovanni Paolo II. Udienza Generale, 2 luglio 2003, commento al Salmo 145.

[2] M. Vandeleene, Io, il fratello, Dio nel pensiero di Chiara Lubich, Città Nuova, Roma 1999, p. 252.

[3]  C. Lubich, Conversazioni, in collegamento telefonico, a cura di Michel Vandeleene (Opere di Chiara Lubich 8.1; Città Nuova, Roma 2019) p. 340.