Ang Pulong sa Kinabuhi ning bulana kinutlo gikan sa pag-ampo nga gitudlo ni Jesus ngadto sa Iyang mga tinun-an, ang Amahan Namo. Gikan kini sa tradisyon sa mga Hebreo ug hagbay na silang naggamit niini sulod sa hataas nga panahon. Ang mga Hebreo usab dugay nang nagtawag ug gatawag hangtod karon sa Dios nga “Amahan namo”.
Bisan sa una lamang pag-ampo niini, makapamalandong dayon ta niining tudling: makahangyo ba ta sa Ginoo nga papason ang atong mga kalapasan, sumala sa gisugyot sa pinulongang Griyego, sa paagi nga kita mismo maantigo mobuhat niini ngadto kang bisan kinsa nga nakasala kanato? Ang atong abilidad sa pagpasaylo kanunay sinukod, taphaw, dali rang maligas. Kon gamiton pa lamang sa Dios alang kanato ang maong sukod, mahiagom gayod kita sa sakto ug tinuoray nga kondana.
“Pasayloa kami sa among mga sala, ingon nga gipasaylo namo ang nakasala kanamo.”
Busa, mahinungdanon kaayo ning mga pulonga; una sa tanan, nagpasabot kini nga nasayod ug miangkon ta nga gikinahanglan nato ang pasaylo sa Dios. Si Jesus mismo ang nagtugon niini sa iyang mga tinun-an; nan, ngadto usab sa tanang mga binunyagan, aron sa ingon niini makaatubang ta sa atong Amahan inubanan sa hinlo nga kasingkasing.
Mahimo ang tanan kon hisayran nato nga kita anak pinaagi sa Anak, mga igsoon ug sumusunod ni Jesus, kansang kinabuhi maoy unang saksi sa hingpit nga katumanan sa mahigugmaong kabubut-on sa Amahan.
Ug human lamang nga madawat nato ning gasa sa Dios, ang gugmang way-sukod, mahimo na kitang mohangyo sa Amahan, nga unta sa hinayhinay mahimo kitang sama ni Jesus: maantigong mopasaylo sa atong mga kaigsoonan uban sa malumong kasingkasing, matag adlaw sa atong kinabuhi.
Kada akto sa pagpasaylo usa ka gawasnon nga desisyon gikan sa tumang kabubut-on, nga sa kanunay angay gayod bag-ohon pinaagi sa pagpaubos. Dili kini usa lamang ka inadlaw nga gimbuhaton, kondili makanunayong pakigbisog, ug buot si Jesus nga kada adlaw litokon nato kini, lakip sa pagpangayog kalan-on matag adlaw.
“Pasayloa kami sa among mga sala, ingon nga gipasaylo namo ang nakasala kanamo.”
Makapila ba mahitabo nga ang mga tawo duol kanato: sa pamilya, sa sitio, sa trabaho o sa eskwelahan, makabuhat kanatog sayop ug lisod kaayo nga mabalik ang naandang pagtinagdanay. Unsay angay tang buhaton? Niining tungora, mahimong pangayoon nato sa Amahan ang grasya:
«[…] Inigbangon nato kada buntag magbaton sulod sa kasingkasing sa hingpit nga “pasaylo ug kalimot” , inubanan sa gugma nga nagtabon sa tanan, nga maantigong
modawat sa isigkatawo uban nianang iyang kinaiya, apil sa iyang mga kakulangan, ang iyang mga kalisdanan, sama sa gibuhat sa usa ka inahan ngadto sa iyang anak nga masalaypon: kanunay nagmainantoson sa iyang mga kalapasan, kanunay nagpasaylo, kanunay naglaum nga mausab ra siya… Atubangon nato ang tagsatagsa ka tawo ug bag-ohon ang atong mga mata, nga morag wala ta makaila sa iyang mga dipekto. Magsugod pag-usab matag gutlo, kay nasayod ta nga ang Dios kanunay nagpasaylo, ug kalimtan niya ang tanan: mao kini ang sukdanan nga gipangayo usab niya gikan kanato»1.
Hataas kini nga katuyoan; tana, kab-oton ta kini, dungan ta sa pag-ampo nga puno sa pagsalig.
“Pasayloa kami sa among mga sala, ingon nga gipasaylo namo ang nakasala kanamo.”
Ang tibuok pangadyeon sa Amahan Namo, kon buot sutaon, naghulagway sa katilingbanong “kita”, diha sa pag-inigsoonay: naghangyo ko dili lamang alang kanako, kondili alang usab sa uban ug kuyog sa uban. Ang kaakohan sa pagpasaylo nalig-on tungod sa gugma sa uban; ug sa laing bahin, ang akong gugma, morag kon buot hunahunaon, mobati pod nga angkonon ang sayop sa akong igsoon. Apan, nag-agad ra usab kini sa akong kaugalingon; basig wala nako buhata ang angay unta nakong pagabuhaton aron mabati sa akong igsoon nga gidawat nako siya o, nga nasabtan nako siya …
Didto sa Palermo, siyudad sa Italy, ang komunidad sa mga Kristiyanos nakasinati ug mabungahon kaayong pakigkokabildo, diin gikinahanglan gayod nga buntogon nila ang mga kalisdanan. Si Biagio ug si Zina misugilon: «Usa ka adlaw niana ang among amigong pastor midapit kanamo sa pag-adto aron moduaw sa mga pamilya sa iyang kaugalingong Simbahan, wala sila makaila kanamo. Nagdala na kami daan ug baon alang sa paniudto,
Apan kining mga pamilyaha buot magpasabot namo nga wala kami nila dawata o nga dili jud kami angay mamisita kanila. Puno sa kalumo, si Zina miimbitar kanila aron motilaw sa mga pagkaon nga iyang giluto ug sa kataposan nagkadungan mig kaon. Human sa paniudto, misugod silag istoryahany bahin sa mga dipekto nga nakit-an nila sa among simbahan. Wala kami motugot nga makiglalis o makigdibati, gipangutana namo sila: unsa ang mga dipekto o kalainan sa among mga Simbahan nga maoy nakapakgang sa paghigugmaay sa usagusa? Anad sila niining mga pakigsumpaki ug panagbingkil, apan nahibulong sila ug mihunong sa panaglalis sa pagkadungog nila sa among tubag ug nagsugod mig istoryahanay bahin sa Ebanghelyo ug bahin sa mga butang nga naghiusa kanamo; sigurado gayod nga mas daghan pa ang naghiusa kanamo kaysa mga butang nga nagpahilayo sa usagusa. Sa dihang oras na sa pagpanamilit, wala na gayod sila ganahi nga mobiya pa kami; ug niadtong tungora gidapit namo ang tanan sa pag-ampo sa Amahan Namo, ug samtang nag-ampo nasinati namo ang presensya sa Dios uban kanamo. Buot nila nga mosaad mi sa pagbalik gihapon didto kay buot nilang ipailaila mi sa ubang mga sakop sa ilang komunidad. Mao kadto ang sinugdanan sa panagtigom nga among gisaulog hangtod karon».
Letizia Magri
_____________________________________________________
1 C. Lubich, Parola di Vita dicembre 2004, in eadem, Parole di Vita, a cura di Fabio Ciardi (Opere di Chiara Lubich 5; Città Nuova, Roma 2017) p. 739.
