Si Jesus naglakat nga gialirongan sa daghang mga tawo: may usa ka amahan nga nawad-ag paglaum naghangyo ni Jesus nga moadto aron tabangan ang iyang anak nga himalatyon. Samtang naglakaw siya, may usa nga mihimamat kaniya: bisan sa kapunsisok sa mga tawo, nangahas ug pataliwala ang usa ka babaye nga gitalinug-an sulod sa pipila na ka tuig: grabe ang iyang sakit ug ang mga epekto niini, tungod usab kay wala na siyay katungod nga makig-abiabi sa iyang mga kabanay ug sa iyang mga katagilungsod. Kining babayehana, wala magtingog, apan miduol sa luyo ni Jesus ug nangahas paghikap sa sidsid sa iyang bisti. Tin-aw ang iyang panabot: “Kon makahikap lamang ako sa iyang bisti, mamaayo gayod ako [niining sakit nga naghasol kanako].”

Dihadiha dayon, milingi si Jesus, ug nakita niya ang babaye ug miingon siya: ang iyang pagsalig maoy nakaluwas kaniya. Dili lang ang kaayohan sa lawas, lakip na usab ang pakigtagbo niya sa gugma sa Diyos, ubos sa mga mata ni Jesus.

“Ayaw kahadlok, anak!  Ang imong pagsalig maoy nakaayo kanimo.”

Kining tudling nga kinutlo gikan sa ebangelyo ni Mateo nag-abre usab alang kanato ug usa ka wala damha nga handurawan: Ang Dios kanunay nagpadulong aron makigtagbo kanato, apan naghulat usab siya nga mopadulong ta aron makigtagbo kaniya, aron dili mausik ang takna nga gigahin niya alang kanato. Ang dalan sa pagtuo nga atong giagian,  puno sa libaong, gibulitan usab sa daghang kasaypanan, kahuyang ug kawalay paglaum, apan bisan pa niana hilabihan kini kabililhon. Siya mao ang Dios sa tinuod nga Kinabuhi, ug buot Niyang ipaambit ning Iyang kinabuhi dinhi kanatong Iyang mga anak; atubangan sa Iyang mga mata, mga dato kita tungod kay nagsul-ob sa tawhanong dignidad ug walay rason nga yatakan kini. Tungod niini, si Jesus karong adlawa nakigsulti usab kanato:

“Ayaw kahadlok, anak!  Ang imong pagsalig maoy nakaayo kanimo.”

Aron mabansaybansay nato kining Pulong, makatabang nato ning gisulat ni Chiara Lubich, samtang naghinuklog siya bahin niining tudling sa ebangelyo: “Diha sa pagtuo, ang tawo tin-aw nga nagpadayag nga dili angay mosalig sa kaugalingon lamang apan hinuon, magtugyan sa iyang kaugalingon ngadto Kaniya nga labaw pang kusgan ug gamhanan. […] ‘Anak’ ang tawag ni Jesus sa babaye nga naayo sa iyang balatian, aron mapadayag ni Jesus ang buot gayod niyang ibuhos kaniya: dili lang ang gasa sa maayong panglawas, kondili ang langitnong kinabuhi nga maoy makapabag-o kaniya sa hingpit. Sa tinuoray, si Jesus naghimog mga milagro aron nga ang kaluwasan nga buot Niyang ihatag, mamatikdan ug maangkon nato diha sa pagpasaylo, ang gasa sa Amahan nga mao Siya mismo ug pinaagi sa pagpsabot niini ngadto sa mga tawo, mabag-o ang ilang mga hunahuna. […] 

“Nan, unsaon nato pagpuyo, kining Pulong? Diha sa pagtugyan nato sa Dios sa  tibuok natong pagsalig. Kining maong kinaiyaha dili buot mowagtang sa atong mga katungdanan, wala magbabag kanato sa pagtuman sa atong mga bulohaton. […] apan ang atong pagtuo sa Ginoo mahiagom sa mga pagsulay. Makit-an ni nato diha gayod sa babaye nga gitalinug-an, nga abtik nga mibuntog sa nagbabag nga panon sa katawhan nga nag-ali ug galisodlisod niya pagduol sa Magtutudlo […] Busa, gikinahanglan ang pagtuo, usa ka pagsalig nga dili matarog batok sa mga pagsulay. Ug unya, angay natong ipakita kang Jesus nga nasabtan nato ang hilabihan kadako sa gasa nga iyang gidala, ang gasa sa kinabuhing dayon. Angay tang magmapasalamaton kaniya tungod niini. Ug busa, angay natong baslan Siya.”^[1]

“Ayaw kahadlok, anak!  Ang imong pagsalig maoy nakaayo kanimo.”

Kining kaseguradoan naghatag natog kaligdong sa pagdala sa kaluwasan, ‘pinaagi sa mga kamot’ inubanan sa pag-alima ngadto sa mga tawo nga nag-antos sa kalisdanan, nagkinahanglan ug tabang, nga nagpuyo sa kangitngit, ug nahisalaag sa dalan nga gilaktan.

Mao kini ang nahitabo sa usa ka inahan didto sa Venezuela, nakabaton ug igong kusog sa pagpasaylo: “Samtang nangayo ug pakitabang sa gibati kong kaguol ug kawalay paglaum, mitambong ko ug usa ka tigom diin gihisgotan nila ang Ebanghelyo, nadunggan nako ang mga pulong ni Jesus: ‘Bulahan ang naningkamot nga managdait ang katawhan, kay isipon sila sa Dios nga iyang mga anak’[2] at ‘Higugmaa ang inyong mga kaaway.’[3] Makaako ba diay ko sa pagpasaylo, niadtong tawo nga mipatay sa akong anak? Apan sa hinayhinay mituhop ang liso nga gitisok sulod sa akong kalag ug sa kataposan mipatigbabaw ang desisyon nga pasayloon ko siya. Karon, moangkon ko nga ‘anak ako sa Dios.’

“Dili pa dugay nga gitawag ako sa hukmanan nga motambong sa pag-imbestigar sa tawo nga nadakpan, nga maoy nakapatay sa akong anak. Bug-at ug lisod sa akong buot, apan mipatigbabaw ang grasya. Sulod sa akong kasingkasing wala ko batia ang pagdumot; hinuon,  mipatigbabaw ang dakong kaluoy ug buot nakong  itugyan siya ngadto sa kaluoy Dios.”

Letizia Magri

[1] C. Lubich, Pulong sa Kinabuhi, Hulyo 1997.

[2] Cf. Mateo 5:9.

[3] Cf. Lucas 6:35.