“Nasayod kita nga diha sa tanang butang nagbuhat ang Diyos alang sa kaayohan niadtong nahigugma kaniya” (Roma 8:28).

Ang Pulong sa Dios nga gisugyot atong puy-an karong bulana kinutlo gikan sa sulat ni San Pablo, apostol, ngadto sa taga Roma. Taas kini ug  buhong sa pagtulon-an. Gisulat kini niya sa wala pa siya mobiyahe padulong sa Roma, aron maandam ang katilingban nga wala pa hiilhi ni San Pablo.

Ang kapitolo 8 naghatag ug kahalangdon bahin sa bag-ong kinabuhi subay sa mando sa Espiritu Santo; ug ang saad sa kinabuhing walay kataposan nga mapaabot sa kada usa kanato, ug usab sa tanang klase sa katawhan ug sa tibuok uniberso.

“Nasayod kita nga diha sa tanang butang nagbuhat ang Diyos alang sa kaayohan niadtong nahigugma kaniya.”

Matag pulong niining tudling puno sa kahulogan. Gimantala ni San Pablo una sa tanan, isip mga Kristiyanos, nakakaplag na sila sa Gugma sa Dios ug nasayod sila nga ang matag tawhanong kasinatian kabahin lamang sa usa ka dakong laraw sa Diyos para sa kaluwasan. Ang tanan – miingon si San Pablo – misalmot alang sa katumanan niining dakong proyekto: ang mga pag-antos, pagpanglutos, mga kapildehan ug personal nga mga kahuyang, apan mas labaw pa niana ang aksyon sa Espiritu sa Dios diha sa kasingkasing sa tawo nga modawat Kaniya.

Bisan karon ang Espiritu Santo nagatigom ug giangkon nga Iyaha ang mga pagbakho sa tanang katawhan ug sa tanang nilalang;¹ mao kini ang garantiya nga matuman ra ang proyekto sa Dios. Atong bahin ang tubag sa Iyang gugma pinaagi sa atong gugma, ug pagtugyan sa atong kaugalingon ug tanan natong panginahanglan ngadto sa Amahan. Atong isaksi ang paglaum sa umaabot nga “bag-ong langit ug bag-ong yuta”² nga giandam Niya alang kanila nga nagasalig Kaniya.

“Nasayod kita nga diha sa tanang butang, nagbuhat ang Diyos alang sa kaayohan niadtong nahigugma kaniya.”

Nan, unsaon man nato pag-abi-abi ug pagdawat aning makusganong awhag diha sa atong adlawadlaw nga kinabuhi?

Si Chiara Lubich nagsugyot: “Una sa tanan, dili igo para nato ang puro butang nga gawasnon, materyal, tawhanon ug kalibotanhon lamang; hinuon, motuo ta nga ang tanang butang o panghitabo adunay mensaje gikan sa Dios kinsa buot mopadayag sa iyang Gugma alang kanatong tanan. Mapamatud-an ra nato nga ang kinabuhi mahulagway sama sa usa ka benordahan nga panapton ang iya lang ilawom atong makit-an puno sa nagkalain-laing color sa hilo nga gihigot ug gibugkos sa usag-usa. Wala tay disenyong makita. Sa tinuoray, ang ibabaw sa panapton dunay katingalahan ug maanyag nga disenyo nga ang gugma sa Dios mitahi basi sa atong pagtuo. Ikaduha, kinahanglan, inubanan sa dakong pagsalig, itugyan ang atong kaugalingon aning gugmaha sa matag takna sa atong kinabuhi, diha sa mga ginagmay o dinagkong mga panghitabo. Sa tinuoray, kon makahibalo tang mosalig sa gugma sa Dios diha sa mga ordinaryong kahigayonan, hatagan ta niyag kusog sa pagsalig Kaniya bisan sa mga takna sa dagkong kalisdanan, sama pananglit sa takna sa dakong pagsulay, sakit sa lawas ug sa takna sa kamatayon.

“Sulayan nato pagpuyo aning paagiha, dili tungod kay buot natong sutaon kon tinuod ba, ug tungod kay buot tang pakit-on Niya sa iyang mga plano aron sa ingon mahupay ta sa kaguol, kondili tungod lamang sa atong gugma alang Kaniya. Ug unya masaksihan nato nga kining gugma nga puno sa pagsalig sa Dios mahimong tuboran sa kahayag ug kalinaw nga langitnon alang kanato ug alang sa daghang mga tawo.”³

Itugyan ang kaugalingon sa Ginoo sa takna nga lisod sabton kon unsay angay buhaton sama sa nahitabo ni O.L. nga taga-Guatemala: “Kusinera ako kaniadto sa usa ka Asilo sa mga Tigulang. Samtang naglakat ako sa gamayng agianan, may mitawag nako nga usa ka tigulang; nangayo siya ug tubig. Namiligro ko nga makalapas sa balaod nga di unta ko angay mogawas sa kusina, apan inubanan sa pagmahal akong gitunol kaniya ang usa ka basong tubig. Mihayag ang nawong sa tigulang human milad-ok sa katunga sa tubig, gikuptan niya ang akong kamot: ‘Ubani kog kadiyot, bisag diez minutos lang!’ Mipatin-aw ko niya nga gidid-an ko sa paggawas, malagmit matangtang ko sa akong trabaho. Apan may namatikdan ko sa iyang mga mata… Nagpabilin ko duol kaniya. Mihangyo kanako nga mag-ampo uban kaniya: ‘Amahan namo…’ Human niini: ‘Kantahi ko palihug.’ Nahinumdom ko sa awit: ‘Wala tay laing dalhon, kondili gugma lamang…’ Ang tanan nga nagpuyo didto nagtan-aw namo. Nalipay pag-ayo si Manang ug miingon: ‘Panalanginan unta ka sa Dios, anak’; pagka-taud-taod namatay. Way duha-duha, gipapahawa ko sa trabaho kay migawas man ko sa kusina. Layo ko sa akong pamilya ug gikinahanglan pag-ayo nila ang akong sweldo, apan malinawon ang akong kasingkasing ug nabati ko ang kalipay: natubag nako ang awhag sa Dios ug kadtong bayehana wala mag-inusara sa takna sa labing importanteng lakang sa iyang kinabuhi.”

Letizia Magri

¹ Cf. Roma 8:22-27

² Cf. Gipadayag 21:1

³ C. Lubich, Pulong sa Kinabuhi, Agosto 1984